Laat ons eens Iets zeggen over fibromyalgie, of kortweg fibro, want over fibro wordt veel gesproken en geschreven, veel gesproken maar ook veel gezwegen. Want zeg nu zelf, wat is het eerste waar je aan denkt als je fibro hoort? Pijn? Vermoeidheid? Slecht slapen? ... of denk je eerder aan luiewijvenziekte? Wees maar eerlijk, ik kan het aan, ik heb het zelf ook gedacht toen ik de diagnose kreeg. Opluchting omdat het gevreesde beest een naam had maar gefrustreerd omdat het fibro was, een ziekte die nog niet eens erkend is als een ziekte (hoe kan je ziek zijn als je ziekte niet bestaat hé?).
Wat is fibro? Kortweg, het is een soort bindweefselziekte gekenmerkt door pijn, de ene dag hier, de andere dag daar, soms is ie weg en dan is ie weer daar. Er is weinig aan te doen want er is nog niemand die weet wat de oorzaak is en nog minder wat een succesvolle behandeling is. Vaak gaat ze samen met CVS (chronisch vermoeidheids syndroom) ... In mijn geval dus ook. Moe, slapen, slapeloosheid, ...
De meeste mensen die het krijgen waren vroeger superactief ... lange werkdagen, veel tussendoor, weinig rust, veel stress, ... en dan breekt er plots iets en komen de klachten ... je denkt eerst aan griep, maar dan echte griep hé, die waarvan je op een uur of 3 van een levenslustig mens in een zakje ellende verandert. Maar het sleept aan ...
Maar wacht, ik word te technisch, dit is geen voorlichtingsblog, ik wil een verhaal vertellen (geef schrijver Douglas Coupland maar de schuld, in één van zijn boeken schrijft hij dat een leven een verhaal moet hebben).
Ik was vroeger actief. Werkte als ambulancier, ging door de hele ivf-procedures in die tijd, deed nog vrijwilligerswerk, runde een huishouden, ging door een adoptieprocedure, ... En op een dag brak ik, ik had al weken pijn, voelde me niet goed, door de jaren heen was ik meer en meer wagenziek geworden, ... en toen vroeg dispatching ons om nog een rit te doen die ons ver over onze werktijd zou brengen en ik brak ... ik kon het niet meer ... ik begon te hyperventileren, sloeg tilt. Van de rit kwam niets meer in huis. 's Anderendaags ging ik naar mijn huisarts in plaats van naar het werk. Diagnose: overspannen. Om mijn werk de kans te geven iemand anders aan te werven en mij niet te moeten ontslaan besloot ik ontslag om medische reden (de wagenziekte, ik blijk uiteindelijk aan één kant een overgevoelig evenwichtsorgaan te hebben wat die wagenziekte verklaart) te vragen. Na een procedure stond ik op straat met in mijn valieske anti-depressiva en pijnstillers en eindelijk wat rust.
We stonden op dat moment op, wat we dachten, nog hooguit een paar maanden van onze afreis naar India om onze adoptiedochter op te halen. Ik solliciteerde dus wat maar niemand wou me zomaar aannemen omdat ik spoedig zou weg zijn voor adoptie, enkel als verzorgende in de thuiszorg werkte ik nog een zomertje lang als interim.
De rest van de tijd zat ik thuis met pijn, vermoeidheid en een depressie door de bijkomende stress van de adoptie.
Toen we eindelijk onze dochter konden gaan halen reisden de pijnstillers mee maar ik had hoop ... eindelijk waren we van dat wachten af! Ik geloofde dat ik al snel me beter zou gaan voelen!
Maaf dat gebeurde niet ... de rest van het verhaal volgt nog maar nu moet ik stoppen, pijn in mijn schouders en handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten